قسمت سیزدهم
نکتههایی در بارهی خصوصیات بعضی واژگان در گویش کردی کرمانشاهی و بررسی مقایسهای آنها با واژگان فارسی :
نشانهی اضافه ( نقشنمای اضافه ) در کردی به دو صورت « ـِ » و « ـَ » :
در فارسی برای بیان نسبتِ اضافه بین دو اسم از صدای « ـِ » استفاده میشود مثلِ « مادرِ من » در کردی هم چنین است مثلِ « دالِگِ مه » امّا هنگامی که حرف تعریفِ « گه » پس از اسم میآید ، در انتهای اسمِ پیش از آن صدای « ـَ » میآید : « دالِگَگهم »
تفاوت شکلِ ضمیر تو در گفتن و نوشتن :
ضمیر « تو » در گویش کردی کرمانشاه هنگامی که به صورت متّصل به کار میرود ، گاهی « د » خوانده میشود. امّا تلفّظ آن به صورت « د » دلیل بر این نیست که ما آن را به همین صورت بنویسیم ، زیرا در نوشتار باید به ریشهی واژه ، که در اینجا ضمیر « تو » است ، توجه کرد نه به تغییر واژه در گفتار. مثلاً ما در فارسی واژهی « اجتماع » را هیچوقت به صورت بیان شدهی « اشتما » نمینویسیم. یا واژهی « وجدان » را که « وژدان » تلفّظ میشود ، به صورت دوّم نمینویسیم. یا عنبر را به شکل گفتاریِ « عمبر » نمینویسیم.
حرف نکرهی « گ » :
در مورد حرفِ تعریف « گه » صحبت خواهد شد. حرف « گ » نشانهی نکره است. گرچه در کردی هم مثل فارسی نشانهی نکره در اصل همان حرف « ی » است ، امّا چون در زبان گفتاری کردی فعل حذف میشود و حرف « ی » نمیتواند به شناسهی باقیمانده از فعل بچسبد و تلفّظ آن بسیار سخت و غیرطبیعی است ، حرف « گ » به عنوان دوّمین نشانهی نکره بین اسم و شناسهی شخصی فعل قرار میگیرد. مثلاً در کردی میگویند : « پیایگِم کِرِنی » ( مردی هستم کرندی. ) اگر دقّت کنید در جملهی کردی فعل « هست » حذف شده و بدون اضافه کردنِ « گ » جمله در کردی میشود « پیایم کِرِنی » که تلفّظ آن بسیار سخت است. حتی در فارسی هم به همین مشکل برمیخوریم : « مردیم تهرانی. »
در کردی با اضافه کردنِ « گ » مشکل حذف فعل حلّ شده ، امّا در فارسی فعل را میگویند: « مردی هستم تهرانی. » شاید هم به ندرت اینطور بگویند : « مردیاَم تهرانی. »
:: بازدید از این مطلب : 172
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0